dissabte, 10 d’octubre del 2009

Io la vedo, la scolto (e la sento) così.



Una habitación con vistas






Este precioso gato gris quería desafiar
las leyes de Ferrara sobre el censo gattuno....

Dormía la siesta justo debajo del letrero..

Viajar con amigos es un arma de doble filo: puedes irte con aquellos con los que tienes todo en común y volver jurando "nunca más" o irte con otros cuyas costumbres son totalmente diferentes a las tuyas y descubriros como compañeros ideales. Hasta ahora, y en aquellos viajes más largos y más cortos que he hecho con unos y con otros hemos tenido mucha suerte y este año no ha sido diferente. Davide, Elisabetta y yo somos muy distintos y a la vez muy parecidos: podemos tener intereses y gustos comunes, pero el concepto viaje tiene distintos significados para nosotros....y sin embargo todo ha sido perfecto.


Una piccola lucertola


La grúa ha desaparecido por obra y gracia de Eugenio!
Gracias, oh, Gran Maestro de K-Alfa!

Ella quiso venir conmigo el año pasado y no puedo ser; aguantó con paciencia que le hablara de mis planes de visitar lugares a los que no podía acompañarme y me animó continuamente cuando me acobardaba....este año, se ha cumplido nuestro deseo y hemos podido disfrutar de unos días juntas....han sido pocos, pero lo hemos pasado tan bien y hemos disfrutado tanto, que se cumple aquello de "lo bueno si breve dos veces bueno"...


Marededéudelscossosiforcesdelestatitalià
(ja et vaig dir que la meua foto era millor!)


A mí todo me da corte...el año pasado tuve que vencer la vergüenza porque si no, no hubiera podido moverme sola, pero con ella he dado rienda suelta a mi vena gamberra, que también la tengo, y siempre queda o-culta cuando voy a solas porque no me gusta llamar la atención...este año además, cuando nos separamos, seguí portándome mal, y eso se nota en las fotos....las dos estamos seguras de que esta no será la única vez que nos portemos mal...





La Santa Croce, a la hora de comer...


Lupo Alberto y Marta....
en Italia ningún amor es imposible


Recuerdo de Ferrara

El fue quien hace tres veranos me abrió la puerta a Italia, cuando me invitó a Torino por primera vez. Siempre he pensado que sin aquel primer viaje no hubiera existido el segundo, al menos tal y como fue. El año pasado no pudimos encontrarnos allí pero aún desde la pérfida Albión, cuidó de que mi estancia en Torino fuera agradable y esta vez, en que sí hemos tenido la oportunidad de pasar unos días juntos, lo ha vuelto a hacer.....

Ulises y la Mole. El es tan pequeño y ella tan grande....



La nevera en la Molle...

Texto en un local en Il Parco del Valentino.

Nada hacía prever cuando nos hicimos amigos que su ciudad acabaría siendo una de las mías, y es estupendo poder visitarla con él, aunque sé que por mucho que le guste, esta vez hemos ido a algunos lugares sólo por mí, y eso hace aún más valiosa su compañía.....



En el Museo Civico d´Arte Antica de Palazzo Madama....

...Por una vez, he podido estar a ambos lados del espejo: con Elisabet, he redescubierto lugares de Italia al verlos con sus ojos y con Davide, él los ha visto a través de los míos...


En el mirador de la iglesia de San Pietro en Portovenere

Sin ellos, y sin Ulises, no habría sido igual...
Por eso, desde aquí,
quiero darles las gracias una vez más
.
Con vosotros, ya lo sabéis, al Fín del Mundo.



Me cuesta horrores poner punto y final a la (peculiar) narración del viaje a Italia ´09....pero espero los posts de Elisabetta, y hasta que ella no publique (no tingues pressa, perla) en realidad no se habrá terminado.


Maximus Restitutor

Me cuesta terminar porque no sé cuándo volveré a Italia; tampoco lo sabía cuando fui por primera y segunda vez, pero esta vez la incerteza es profunda, mientras en las ocasiones anteriores había "algo" que me decía que regresaría pronto....claro está, por otro lado, que lo importante es la voluntad de regresar, y esa no me falta.
Hasta entonces, me conformaré con cerrar los ojos y verla con el corazón.


Viajar a Italia con tu coche, y un lagarto....xxx euros Que tus amigos se acuerden de tu cumpleaños
y te regalen ESTO

No tiene precio!!!!...



7 comentaris:

german ha dit...

Monique, no hi ha res com viatjar ben acompanyat -de la mateixa manera que l'infern deu ser com viatjar mal acompanyat. De totes formes... tu t'has fixat en la col·lecció de coses que has fotografiat? :) són i hi ha de ben curioses ;)

Jose Angel ha dit...

Como al coche le de por arrancar y tirar marcha atrás y el gato esté "empanao", verás tú como varía el censo gatuno jejeje...

Unknown ha dit...

Pues, sí, Turín es una ciudad preciosa. La próxima vez que vengas elige otra epoca del año, que en agosto no hay casi nadie, todo está cerrado y es difícil comprar bombones (que es lo que más te importa:-)). Y no se te olvide que la GAM reorganizada (¡espero que bien!) te espera.
Ya subiré a la colina para ver si tus candados siguen allá. En uno de los dos dibujaré un par de tijeras o un panettone.
¿Qué prefieres? :-))

Monique LaMer ha dit...

Caray, qué animación! :)
Hola, Alicia!Creo que el Ministerio de Turismo italiano (y el Comune de Torino)deberían darme una mención especial por la publicidad tan buena que les hago, sobre todo por lo difícil que resulta contrarrestar las meteduras de pata de Berlusconi!Yo regresaré, desde luego, me queda la mitad del país por ver, pero creo que quien debería ir sin dudarlo y sin tardar, eres tú....ya sabes que allí te esperan! ;) Cuídate mucho y un beso muy fuerte.
Hola, Samuel! Parece que todos estamos destinados a pasear por Torino en compañía de Davide y regresar para contar sus maravillas; sabías que este año estuvo Miguel, poco antes que yo? Roma es una asignatura pendiente, aunque sabes? me da miedo ir, creo que como tú dices el impacto será tremendo...sí, sabía lo del puente Milvio...ah, con Veltroni vivíamos mejor!Un beso y gracias por el comentario!
Hola, Germán :)Sí, és veritat, enguany he diversificat i no m´he (ens hem) fixat només en els monuments....al menys no només en els arquitectònics! )jajajaja) Tinc algunes fotos curioses d´altres viatges però l´any passat no vaig fer-ne tantes com este...al cap i a la fí, estes coses també són viatjar, no creus? fixar-te en les curiositats, trobar carrers en noms extranys, coses en les que la gent del país no es fixa però a tú t´encenen la llumeneta al cap...a més, no anava a publicar només fotos "serioses"...ja saps que enguany he procurat no fer massa bondat! Gràcies pel comentari!
Hola, Jose....vaya, a tí tampoco te gustan los gatos, o ha sido una idea malvada que te ha atrapado de pronto? A mí me gustan, este año he visto muchos y éste era de verdad precioso, aunque asustadizo, tuve el tiempo justo de hacerle la foto...claro que con la cámara en la mano y Ulises en la otra, no me extraña..gracias!
Ciao,Davide!...no juegues con tu suerte, o Elisabet y yo te expulsaremos de la O.M.A!....hagamos un trato: tú no tocas mis candados y yo no contaré cómo te ganaste la nacionalidad en Alcàsser, de acuerdo? Sabes que soy muy capaz!!Y qué poca vergüenza tienes, llamarme glotona, si a tí los bombones te gustan aún más que a mí!
Ci vediamo e grazie!

elisabet ha dit...

Reina mora, com ja et vaig dir per correu, aquest post m'ha emocionat moltíssim, però sobretot em va fer riure molt i em va fer reviure un viatge magnífic, un dels millors viatges que he fet... I, sobretot, el millor viatge que va fer il Gattuno, és clar... Tenim pendent la ruta del vi via carretera secundària... I no ho dic pas de broma! ;))) t'estimo molt!

Unknown ha dit...

Estoy orgulloso de haberme ganado la nacionalidad de Alcàsser. Es una pena que aquí no tenga porrón y no pueda practicar. Envíame uno, así podré perfeccionarme.Por cierto, saluda a tus amigos de allá de mi parte.
Y no te preocupes, no voy a tocar vuestro candado, ¡lo respetaré! Espero que el ayuntamiento haga lo mismo.
¡Besos!

Monique LaMer ha dit...

Reina, llegeix el teu correu....i MIRA (sezione curiosità!!)
http://it.wikipedia.org/wiki/Poggibonsi

No esperaba menos de tí, D...una pena que no haya testimonios gráficos, verdad ;)? Un abrazo para tí de todos nosotros.